Сусветна вядомы сваёй індывідуальнасцю і стылем Іван Супрунчык жыве сціпла, між тым яго скульптуры ўпрыжгожваюць не адно падвор’е Беларусі і замежжа. Іван Піліпавіч аб'ядноўвае ў сваім мастацтве фальклорнае бачанне свету, непасрэднасць і паляшуцкую шчырасць, з сучаснай манерай разьбы сякерай. Унікальнасць Івана Піліпавіча ў тым, што ён працуе выключна сякерай. Ён ўдыхвае жыццё ў дрэва, надае яму другое жыццё.

​

Дрэва - даступны матэрыял, таму асноўная дзейнасць Івана Піліпавіча сканцэнтравана на разьбе. Тое, што складана высекці з дрэва, нараджаецца на паперы. З цягам часу драўляныя скульптуры сталі дынамічнымі, эмацыйнымі, разняволенымі, з рысамі, характэрнымі для імпрэсіянізму (фр. impression — уражанне).

   

Памяць пра мінулае паціху знікае. Сыходзяць людзі, трухлявее дрэва… Іван Піліпавіч у сваіх працах асэнсоўвае жыццёвы вопыт і назіранні. Працы творцы маюць этнаграфічную прыроду, яны адлюстроўваюць змены часу, калектыўную памяць. Ганаровы паляшук мае моцную сувязь са сваім родам, ён захоўвае скарб мясцовага фальклору, бо вырас у архетыпічным сялянскім светаўспрыманні, міфалагічнасцю мыслення, ён захоўвае гістарычную памяць продкаў і візуалізуе гісторыю роднага краю.

​

Іван Піліпавіч як творца шукаў сваё, эксперыментаваў з формамі, колерам, ракурсам.

​

Але Іван Піліпавіч не абмяжоўваецца толькі этнаграфіяй, ён смела абыгравае гістарычныя падзеі з актуальнымі тэмамі. Так Іван Піліпавіч прырабіў адной скульптуры маску (актуальны на 2020 год атрыбут) і мае жаданне рэстаўрыраваць бюст Леніна. Некалі Уладзімір Ленін быў “вождём народа”, а цяпер ён нікому не патрэбен… Усё часцей яго выявы знаходзяць супакой на сметніках, або панура стаяць на Плошчах.

​

У пачатку сваёй творчасці Іван Піліпавіч не расфарбоўваў свае працы, Выкарыстоўваць фарбы майстру параіла маці. Маці - аўтарытэт для Івана Піліпавіча, яе вобраз можна знайсці ў большасці прац, як графічных, так і разьбярных. Шмат мудрасці Іван атрымаў ад хроснай маці - Арыны Васілеўны Паўловіч. Пашанцавала майстру і з жонкай. Марыя Іванаўна дапамагала мужу ў яго працы, але, нажаль, яна памерла. Іван Піліпавіч з павагай увасабляе ў сваіх працах вобразах галоўных жанчын свайго жыцця.

​

Майстар мае за сваімі плячамі вялізны вопыт. Але і ў пачатку сваёй творчасці, і зараз, працы палешука маюць глыбінны сэнс. Гледзячы на творы Івана Піліпавіча задаешся пытаннямі, кшталту: “А які сэнс майго жыцця?”, “Які я чалавек, добры ці злы?”, “Як шмат я ведаю пра свой род?”.

​

Усім творцам Іван Піліпавіч раіць працаваць над сваім талентам, паляпшаць валоданне рознымі тэхнікамі, адчуваць матэрыял у сваіх руках, разумець, што большасць залежыць ад унутраных якасцей, ад імкнення, жадання.

​

Мала паглядзець працы і прачытаць пра знакамітага разьбяра, трэба хоць раз пабываць у Цэнтры драўлянай скульптуры і пагутарыць з Іванам Супрунчыкам асабіста.